Γ. ΝΤΥΕΡ

Γ. ΝΤΥΕΡ
Θα ήθελα να ταξιδέψω όσο πιο μακριά μπορώ. Θα ήθελα να φτάσω τη χαρά που είναι στην ψυχή μου. Και ν΄αλλάξω τα σύνορα που ξέρω και να νιώσω τη σκέψη και το πνεύμα μου να ωριμάζουν. Θα ήθελα να ζήσω, να υπάρχω, ¨να είμαι". Και να ακούω τις αλήθειες μέσα μου.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ιστορική προέλευση του όρου, χρήση και κατάχρησή του

Η ομπρέλα του πατριωτισμού άντεξε πολλά στους αιώνες από την Αναγέννηση έως σήμερα αλλά και κρατήθηκε από πολλά διαφορετικά χέρια. Ο πατριωτισμός ήταν το δυνατόν ευρύτερο «καλό», το «κοινό» της κοινότητας. Ηταν (και είναι;) η κοινή, πέρα από διαφορετικότητες, ταυτότητα των μελών της.
«Δεν υπήρξε και πιθανότατα δεν υπάρχει ένα νομιμοποιητικό εργαλείο τέτοιας ευρύτητας, που να προκαλεί τέτοια κινητοποίηση παρά τις επιμέρους διαφορές των κοινωνικών ομάδων, όσο η έννοια του πατριωτισμού», σημειώνει ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης (καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών).

Στη συγκυρία της κρίσης ο πατριωτισμός απέκτησε νέα αίγλη αφού υιοθετήθηκε από το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Από τον Αλέξη Τσίπρα που μίλησε για την ανάγκη «νέου πατριωτισμού», το 2008, μέχρι τον Γιώργο Παπανδρέου που κι αυτός μιλούσε συχνά-πυκνά για την πατρίδα. Πλέον ο «νέος πατριωτισμός» αποτελεί την κορωνίδα του λόγου του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές. Ενδιαμέσως, ο Αντώνης Σαμαράς αναφέρεται με τη σειρά του στο «λαϊκό πατριωτικό κόμμα» που είναι η Νέα Δημοκρατία και προειδοποιεί όσους αποδομούν τον πατριωτισμό. Τέλος, υπενθυμίζεται ότι η έννοια κάθε άλλο παρά ξένη είναι στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του ΚΚΕ, ενώ στο ξέσπασμα της κρίσης, από τους πρώτους που τον έφερε στην ατζέντα ήταν ο πρόεδρος της συνομοσπονδίας των εμπορικών επιχειρήσεων Βασίλης Κροκίδης – ένας από τους βασικούς εταίρους της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης.

 Πολλές φορές ο πατριωτισμός ταυτίστηκε με τον εθνικισμό παρότι απέχουν μεταξύ τους περίπου επτά αιώνες. Ο πατριωτισμός –θυμίζει ο Αντώνης Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών– ξεπήδησε από τις «πόλεις-Δημοκρατίες των πρώτων χρόνων της Αναγέννησης. Στη συνέχεια μετεξελίχθηκε τον 17ο αιώνα και μετά στις μεγάλες μοναρχίες, σε ένα είδος υποταγής στον μονάρχη, ως υπέρτατο ενοποιητικό στοιχείο της κοινωνίας. Τομή θα κάνει ο Κρόμβελ στην Αγγλία, οπότε ο πατριωτισμός θα περιβληθεί με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια. Η Γαλλική Επανάσταση θα δώσει στον πατριωτισμό την έννοια της υποστήριξης των “κοινών”. Και τότε, τον 19ο αιώνα, γεννιέται ο εθνικισμός. Η πατρίδα αντικαθίσταται από το έθνος. Το οποίο, σε αντίθεση με αυτήν, περιβάλλεται από μια υπερβατικότητα. Υπήρχε και θα υπάρχει. Ο Ροΐδης μάς θυμίζει στο γύρισμα της εποχής την κατάχρηση του πατριωτισμού από τους συγχρόνους του». Και μετά, τον ανακαλύπτει η διεθνιστική Αριστερά, ιδίως στα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Να σας θυμίσω στα καθ’ ημάς πως στη χούντα «πατριωτικό» ήταν το ΠΑΜ και για «δημοκρατικό πατριωτισμό» μιλούσαν οι αντιχουντικοί στα στρατοδικεία.
(Αλλωστε, μέσω ενός εθνικού θέματος, του Κυπριακού, επιχείρησε η Αριστερά να αποτινάξει τη μετεμφυλιακή κατηγορία του προδότη.)

Δεν νομίζω πως έχει νόημα να επιχειρήσει κανείς αξιολόγηση του τύπου «καλός» ή «κακός» όσον αφορά τον πατριωτισμό. Αλλωστε, όπως λέει η Χριστίνα Κουλούρη (καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου), «και ο εθνικισμός ήταν η πολιτική πρόταση της εποχής του, προοδευτική και δημιουργική μέχρι και τα τέλη του 19ου αι., οπότε ταυτίστηκε με την Ακρα Δεξιά».
Εχει ίσως ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως ενώ ο συμβολισμός είναι κοινός στον πατριωτισμό του Γ. Παπανδρέου και του Α. Σαμαρά, εν τούτοις πρόκειται περί δύο διαφορετικών πατριωτισμών. Ο ένας αναφέρεται σ’ έναν πολίτη που θα αποδείξει τον πατριωτισμό του κάνοντας ανακύκλωση, μη φοροδιαφεύγοντας, ζητώντας αποδείξεις, μετέχοντας στο e-gov και πολλά άλλα. Ενας «μεταμοντέρνος πατριωτισμός», όπως τον χαρακτηρίζει ο Α. Λιάκος, «πολύ διαφορετικός από τον πατριωτισμό όπως τον εννοιοδοτεί ο Αντώνης Σαμαράς. Δημιούργημα αυτού του “πατριωτισμού” ήταν η Πολιτική Ανοιξη. Πρέπει δηλαδή να τον δούμε στην εποχή του, στη δεκαετία του ’90, στις αρχές. Το κενό στην ελληνική Δεξιά που άφηνε ο καραμανλισμός έθεσε σε αναζήτηση και επαναπροσδιορισμό την παράταξη».

Είναι ένας «αντισυστημικός» πατριωτισμός, αφού διαχωρίζει τη θέση του από τις ευθύνες των δύο μεγάλων κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά και πιο κλειστοφοβικός και πιο «εύκολος» (χαρακτηριστική περίπτωση η με πρωτοβουλία Σαμαρά εξαίρεση από την κρίση του άβατου των Ενόπλων Δυνάμεων).



Ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης θα προσθέσει κι άλλες ψηφίδες στο μωσαϊκό του ελληνικού πατριωτισμού. «Ακόμη και την περίοδο του εκσυγχρονισμού επί Σημίτη, το σύνθημα “Ισχυρή Ελλάδα” μπορεί να θεωρηθεί δείγμα γραφής πατριωτισμού – παρότι υπήρχε τότε και ένα ισχυρό κομμάτι στο ΠΑΣΟΚ, αντιπολιτευόμενο, γνωστό ως “πατριωτικό ΠΑΣΟΚ”».
Στην πολιτική διαχείριση της κρίσης ο πατριωτισμός, ακόμη και με διαφορετικές σημασιοδοτήσεις και αναφορές, παραμένει ένα δοκιμασμένο όπλο όχι μόνο νομιμοποίησης αλλά και πειθούς. Οπως λέει ο Μ. Σπουρδαλάκης, «δεν υπάρχουν άλλα είδη ταύτισης τόσο ευρείας. Ούτε σημασιοδοτήσεις άλλες ευρύτερες από την πατρίδα. Ναι, ο καθένας μπορεί να ανατρέχει σε διαφορετικά πράγματα όταν ακούει “πατρίδα”, όμως δεν υπάρχουν άλλα νομιμοποιητικά στοιχεία στην ιδεολογική φαρέτρα ικανά να κινητοποιήσουν μια κοινωνία, μια πατρίδα, ένα έθνος, όπως θέλετε πείτε το. Το πολιτικό μας σύστημα επιλέγει σήμερα στην κρίση τον παλιό, σίγουρο, δοκιμασμένο τρόπο, την επίκληση στον πατριωτισμό. Θα προτιμούσαμε να δημιουργήσει κάτι νέο, αλλά ελλείψει αυτού…».

Σε μια κοινωνία που δείχνει να προεξοφλεί την αποτυχία, που γεμίζει τον δημόσιο λόγο με υπερπαραγωγή αστικών μύθων επικίνδυνων να προκαλέσουν ακόμη και το χειρότερο σενάριο, ο πατριωτισμός δείχνει σήμερα περισσότερο την απόγνωση παρά την ελπίδα. Μια συναισθηματική στάση απέναντι «σ’ αυτό που μας συμβαίνει», για να ξορκίσουμε την πολιτική απραξία και να την υποκαταστήσουμε αποκλειστικά με αστυνομικό ρεπορτάζ.

Δεν φθάσαμε εδώ επειδή δεν είμαστε πατριώτες. (Αντίθετα, μήπως φθάσαμε επειδή είμαστε μόνο αυτό; Ο καθένας με τον τρόπο του;)




www.kathimerini.gr(13-6-2010)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου


Μάθηση χωρίς σκέψη είναι χαμένος κόπος. Σκέψη χωρίς μάθηση είναι κίνδυνος. Κομφούκιος
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Αγαπητά παιδιά,

Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω δυο-τρία πραγματάκια που έμαθα και που με έκαναν εκστατικά ευτυχισμένη. Σήμερα είμαι πολύ μεγάλη σε ηλικία: να φανταστείτε ότι ήμουν δέκα χρονών τον περασμένο αιώνα! Λοιπόν ακούστε:

Μερικοί άνθρωποι γίνονται ευτυχισμένοι κάνοντας εκδρομές και παίζοντας παιχνίδια, ενώ άλλοι χαίρονται με αγκαλίτσες και φιλάκια, με χορούς και με τραγούδια. Υπάρχουν αρκετοί που τους αρέσουν τα ωραία αντικείμενα. Όλα αυτά είναι σούπερ. Ωστόσο, αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από το να διαβάζω βιβλία. Όχι επειδή είμαι σπασίκλας και φύτουλας και όλ’ αυτά, αν και μπορείς να το πεις κι αυτό. Τα βιβλία είναι σαν ταξίδια και σαν παιχνίδια: διαβάζοντας πετάμε με μεγάλες φτερούγες σε τόπους μακρινούς, εξερευνάμε τις ζωές άλλων ανθρώπων, νιώθουμε αγαπούλες, συγκινήσεις· μέσα στις σελίδες βρίσκουμε εμπειρίες που μοιάζουν με τις δικές μας, ή, ακόμα καλύτερα, δεν μοιάζουν με τις δικές μας - είναι πιο καταπληκτικές! Θυμάμαι πως όταν διάβασα την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου ένιωσα ανακούφιση: αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, όχι μόνο θα επιζούσα αλλά θα περνούσα τέλεια. Τα βιβλία καθησύχασαν τους φόβους μου: κατάλαβα ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια κι ότι ποτέ δεν θα βαδίσω μόνη – τα βιβλία θα με συνοδεύουν σαν ζωντανά πλάσματα, θα με παρηγορούν και θα χαϊδεύουν την ψυχή μου. Τώρα που σας γράφω, θυμάμαι ότι συχνά η ψυχή μου ήταν ταραγμένη: είχα ένα σωρό προβλήματα στο σχολείο και στο σπίτι· ένιωθα αγωνία και, μια νύχτα, νομίζω πως είδα φάντασμα.

Όμως, θυμάμαι επίσης πως, όταν ήμουν παιδί σαν εσάς, η καλύτερη ώρα της μέρας ήταν όταν διάβαζα τα βιβλία που τότε ονομάζαμε «εξωσχολικά». Τα εξωσχολικά ήταν πιο αστεία και πιο συγκινητικά από τα σχολικά, πράγμα φυσικό εφόσον το βιβλίο της γραμματικής δεν είναι αστείο και συγκινητικό. Ωστόσο, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε συμπαθητικούς και γλυκούληδες δασκάλους, η γραμματική, η αριθμητική, η ιστορία, η φυσική είναι κι αυτές σχεδόν αριστούργημα.

Επιστρέφω όμως στα μυθιστορήματα, στα διηγήματα, στους μύθους. Η χαρά της ανάγνωσης ήταν, κάπου κάπου, στενοχώρια. Τι παράξενο ε; Μερικές φορές, οι ιστορίες ήταν λυπητερές, στα παραμύθια οι ήρωες περνούσαν τα πάνδεινα: ένα κοριτσάκι που πουλούσε σπίρτα πάγωσε μέσα στο χιόνι, ένα αγοράκι χάθηκε στο άγριο δάσος... Παρότι έκλαιγα γοερά, ήμουν ευχαριστημένη: ένιωθα «κάτι». Θέλω να πω, δεν μπορούμε να χαμογελάμε διαρκώς: οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι νιώθοντας, κάπου κάπου, λύπη, οίκτο, αγανάκτηση. Κυρίως όμως, γίνονται εκστατικά ευτυχισμένοι: δοκιμάστε να ζήσετε τη ζωή του αναγνώστη και θα με θυμηθείτε.

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ


Η Δήμητρα Μηλ. διαβάζει και σας προτείνει....ψάξε στην ομώνυμη ετικέτα παραπάνω στα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ....

Η Δήμητρα Μηλ. διαβάζει και σας προτείνει....ψάξε στην ομώνυμη ετικέτα παραπάνω στα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ....

ΕΚΕΒΙ

ΕΚΕΒΙ
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου

Cute Finding NemoCute Finding Nemo

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ


Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ν. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ...από τον Skipper

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ...από τον Skipper
τα 10 πιο αγαπημένα μου βιβλία που με ταξίδεψαν.....

να μην ξεχάσω να δανειστώ και να διαβάσω...

  • Ο Θεός των μικρών πραγμάτων, Arundhati Roy
  • Δυο φορές Έλληνας, Μένης Κουμανταρέας
  • Οδυσσέας, James Joyce
  • O μύθος του Σίσσυφου, Αλμπέρ Καμύ
  • Μεγάλες προσδοκίες
  • Ο θεός των μικρών πραγμάτων
  • Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
  • Μικρά Αγγλία, Καρυστιάνη
  • Σιντάρτα, Έρμαν Έσσε
  • Έρως, θέρος, πόλεμος, Ευγενία Φακίνου
  • Το μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης
  • Τα ρω του έρωτα, ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
  • 100 χρόνια μοναξιάς, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
  • Ο Αλχημιστής, Π. Κοέλο
  • Το όνομα του ρόδου, Ουμπέρτο Έκο
  • Ο κόσμος της σοφίας, Γκάαρντερ


Η γιορτή των ερωτευμένων πλησιάζει. Διαβάστε τα ερωτικά ποιήματα στην Ετικέτα "ΈΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ" και ψηφίστε το ερωτικό ποίημα που σας άρεσε περισσότερο(μπορείτε να επιλέξετε 1 ποιητή ή και περισσότερους)


ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις, ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις, φοιτᾷς δ’ ὑπερπόντιος ἐν τ’ ἀγρονόμοις αὐλαῖς· καὶ σ’ οὔτ’ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεὶς οὔθ’ ἀμερίων σὲ γ’ ἀνθρώπων. Ὁ δ’ ἔχων μέμηνεν.

Ρ. Μ. ΡΙΛΚΕ

Βγάλε τα μάτια μου: μπορώ να σε δω
Κλείσε τ’ αυτιά μου: μπορώ να σε γρικήσω
Και χωρίς πόδια μπορώ σ’ εσε να ρθω ,
Και δίχως στόμα μπορώ να σ’ εξορκίσω.
Σπάσε τα μπράτσα μου: θα σε κρατά η καρδιά μου
Πνίξε μου την καρδιά, μα το μυαλό μου θα χτυπά.
Κι αν ρίξεις στο μυαλό μου τη φωτιά,

Θα σε κρατώ μες το αίμα μου κλεισμένον.


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

… για να γεννηθείς εσύ,
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι’ αυτό έγινε ο κόσμος…




ΣΟΦΟΚΛΗΣ, Αντιγόνη, στ.523

" Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν. "

"Δε γεννήθηκα να μοιράζομαι το μίσος αλλά την αγάπη"