Γ. ΝΤΥΕΡ

Γ. ΝΤΥΕΡ
Θα ήθελα να ταξιδέψω όσο πιο μακριά μπορώ. Θα ήθελα να φτάσω τη χαρά που είναι στην ψυχή μου. Και ν΄αλλάξω τα σύνορα που ξέρω και να νιώσω τη σκέψη και το πνεύμα μου να ωριμάζουν. Θα ήθελα να ζήσω, να υπάρχω, ¨να είμαι". Και να ακούω τις αλήθειες μέσα μου.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΜΕΝΗΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ, η συνέχεια του διηγήματος μέσα από τη γραφή του Παναγιώτη, της Ηλέκτρας και της Ασημίνας

Ακολουθεί η αισιόδοξη εκδοχή

 του Παναγιώτη Μενεγ.


Πλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει. Έτσι, ξεκίνησε για το δρόμο προς το σπίτι του με τα πόδια, αφού δεν είχε δουλειά ούτε πολλά χρήματα. Ήταν τόσο κουρασμένος κι εξαντλημένος που δεν πρόσεχε γύρω του, δεν παρατηρούσε τα δέντρα, τους αστυνόμους, ούτε καν δεν μπήκε στον κόπο να σηκώσει το κεφάλι του.

Μόλις έφτασε στο σπίτι του, ξάπλωσε να κοιμηθεί. Το άλλο πρωί, το φως της ημέρας δεν ήταν καθαρό, οι κοπέλες δεν ήταν διαφορετικές και τίποτα δεν του φαινόταν όμορφο. Τον είχε κυριεύσει η μελαγχολία και η λύπη του, αλλά υπήρχε μια φλόγα ελπίδας.
Έτσι, πήγε σε ένα άλλο γραφείο ευρέσεως εργασίας. Μόλις έφτασε στο κατώφλι της πόρτας, μπορούσε να δει μια παλιά ξύλινη πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Στην πραγματικότητα δίσταζε, αλλά αποφάσισε να φερθεί γενναία. Μπήκε στο δωμάτιο όπου εκεί επίσης βρισκόταν μια κυρία σε γραφομηχανή. Αλλά , αυτή τη φορά ήταν φιλόξενη και φιλική. Τον ρώτησε αν ενδιαφέρεται για δουλειά και εκείνος της απάντησε -«Ναι», αναστενάζοντας. Τότε η γραμματέας έβγαλε ένα μεγάλο βιβλίο που έγραφε όλες τις διαθέσιμες δουλειές. Για καλή του τύχη, υπήρχε μια θέση εργασίας ως υπάλληλος σε μια επιχείρηση που πουλούσε έπιπλα. Το χαμόγελο του έφτασε ως τα αυτιά του και από την χαρά του αγκάλιασε την γραμματέα και για να την ευχαριστήσει της έδωσε όλα όσα χρήματα είχε διαθέσιμα.

Ακολουθεί η εκδοχή της Ηλέκτρας Κραν….



Άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες. Ήταν ατελείωτες να τις κατεβαίνει κανείς μόνος του. Σαν μια καλογυρισμένη ταινία τρόμου. Τον τρόμαζαν. Τον τρόμαζε κάθε τι που κατέβαινε, που γκρεμιζόταν.
 Ο Αναστάσης περίμενε στην στάση το λεωφορείο, που θα τον πήγαινε σπίτι του. Μα πώς να πάει σπίτι του; Πώς να κοιτάξει την γυναίκα του στα μάτια και να της πει ότι ήταν δειλός; Ότι δεν άντεξε στα συντρίμμια μιας μισοδιαλυμένης χώρας. Ότι έχασε την ελπίδα του, την πίστη του... Ότι ο Θεός του πέθανε στα μάτια της αδιάφορης γραμματέας;


 Το λεωφορείο έφυγε. Ο Αναστάσης δεν μπήκε μέσα. Στάθηκε μόνο λίγο να δει τον κόσμο του. Το φως της ημέρας αλλιώτικο του φάνηκε, πιο σκοτεινό, πιο θολό. Τα δένδρα σαν να μαράθηκαν. Τα αμάξια τσαλαπατούσαν βίαια την άγρια άσφαλτο.
 Περπάτησε με σκυμμένο αυτή την φορά το κεφάλι. Δεν ήξερε πού πήγαινε, όχι πως πλέον είχε σημασία για εκείνον. Περπατούσε μόλις μερικά λεπτά, αιώνα τα αισθάνθηκε. Λίγα μέτρα πιο κάτω είδε έναν άστεγο μέσα σε μια κούτα, βρώμικο και με κουρελιασμένα ρούχα. Γύρω απ' την κούτα του έτρεχαν τα δύο παιδάκια του, ξυπόλυτα και βρώμικα σαν αυτόν, όμως χαρούμενα. Το γέλιο τους γέμιζε χαρά, ευτυχία και ελπίδα την καρδιά του. Ο Αναστάσης σταμάτησε να περπατάει. Πόσο αχάριστος ήταν. Τα δικά του παιδάκια τον περίμεναν σπίτι τους. Περίμεναν τον πατέρα τους. Κι εκείνος ήθελε τόσο πολύ να ακούσει τα γέλια τους, να αγκαλιάσει την γυναίκα του. Γύρισε πίσω. Μπήκε στο λεωφορείο.

Διαβάστε και την εκδοχή της Ασημίνας Πισκόπ….


Ο Αναστάσης ένιωσε σαν ένα μικρό παιδάκι που περίμενε το δώρο του μα δεν το πήρε. Στεναχωρήθηκε πολύ, γιατί περίμενε ένα αισιόδοξο αποτέλεσμα από αυτήν την δουλειά όλη την ημέρα αλlά μόλις αντίκρισε την ψυχρή στάση της γραμματέως τελείωσε αυτή η αισιοδοξία, αυτή η χαρά. Ο Αναστάσης γύρισε στο σπίτι του όλο θλίψη.
Μετά από εκείνη την ημέρα τίποτα δεν του φαινόταν χαρούμενο και ωραίο, ήταν σαν όλα  του τα όνειρα να είχαν μαραθεί, να είχαν ξεριζωθεί. Από τότε καθόταν στο σπίτι του χωρίς να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Κάποιοι γείτονες που τον έβλεπαν τον λυπόντουσαν. Ο Αναστάσης όμως τίποτα.

 Μια μέρα, όμως, καθώς του πέρασαν όλα από το μυαλό και τα σκέφτηκε, πίστεψε πως τίποτα από εκείνα που έκανε δεν ήταν αναγκαία, πως το να είσαι αισιόδοξος για τα πάντα δεν ήταν και το πιο απαραίτητο αλλά σκέφτηκε πως ή θα γίνει ένας μονόχνοτος άνθρωπος σαν αυτούς που πάνε στις δουλειές τους ή θα είναι αισιόδοξος και θα προσπαθεί να λειτουργεί παντού όλο χαρά. Ακόμα και τη δουλειά του με χαρά θα την κάνει, γιατί θα σκέφτεται ότι του προσφέρει λεφτά.

 Τελικά, ο Αναστάσης το σκέφτηκε λογικά, κι άρχισε να ψάχνει για μία άλλη δουλειά. Κι αυτή τη φορά αποφάσισε να είναι αισιόδοξος ακόμα και αν συναντήσει πάλι έναν κακόκεφο άνθρωπο σε ένα μονόχνοτο γραφείο….




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου


Μάθηση χωρίς σκέψη είναι χαμένος κόπος. Σκέψη χωρίς μάθηση είναι κίνδυνος. Κομφούκιος
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Αγαπητά παιδιά,

Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω δυο-τρία πραγματάκια που έμαθα και που με έκαναν εκστατικά ευτυχισμένη. Σήμερα είμαι πολύ μεγάλη σε ηλικία: να φανταστείτε ότι ήμουν δέκα χρονών τον περασμένο αιώνα! Λοιπόν ακούστε:

Μερικοί άνθρωποι γίνονται ευτυχισμένοι κάνοντας εκδρομές και παίζοντας παιχνίδια, ενώ άλλοι χαίρονται με αγκαλίτσες και φιλάκια, με χορούς και με τραγούδια. Υπάρχουν αρκετοί που τους αρέσουν τα ωραία αντικείμενα. Όλα αυτά είναι σούπερ. Ωστόσο, αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από το να διαβάζω βιβλία. Όχι επειδή είμαι σπασίκλας και φύτουλας και όλ’ αυτά, αν και μπορείς να το πεις κι αυτό. Τα βιβλία είναι σαν ταξίδια και σαν παιχνίδια: διαβάζοντας πετάμε με μεγάλες φτερούγες σε τόπους μακρινούς, εξερευνάμε τις ζωές άλλων ανθρώπων, νιώθουμε αγαπούλες, συγκινήσεις· μέσα στις σελίδες βρίσκουμε εμπειρίες που μοιάζουν με τις δικές μας, ή, ακόμα καλύτερα, δεν μοιάζουν με τις δικές μας - είναι πιο καταπληκτικές! Θυμάμαι πως όταν διάβασα την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου ένιωσα ανακούφιση: αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, όχι μόνο θα επιζούσα αλλά θα περνούσα τέλεια. Τα βιβλία καθησύχασαν τους φόβους μου: κατάλαβα ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια κι ότι ποτέ δεν θα βαδίσω μόνη – τα βιβλία θα με συνοδεύουν σαν ζωντανά πλάσματα, θα με παρηγορούν και θα χαϊδεύουν την ψυχή μου. Τώρα που σας γράφω, θυμάμαι ότι συχνά η ψυχή μου ήταν ταραγμένη: είχα ένα σωρό προβλήματα στο σχολείο και στο σπίτι· ένιωθα αγωνία και, μια νύχτα, νομίζω πως είδα φάντασμα.

Όμως, θυμάμαι επίσης πως, όταν ήμουν παιδί σαν εσάς, η καλύτερη ώρα της μέρας ήταν όταν διάβαζα τα βιβλία που τότε ονομάζαμε «εξωσχολικά». Τα εξωσχολικά ήταν πιο αστεία και πιο συγκινητικά από τα σχολικά, πράγμα φυσικό εφόσον το βιβλίο της γραμματικής δεν είναι αστείο και συγκινητικό. Ωστόσο, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε συμπαθητικούς και γλυκούληδες δασκάλους, η γραμματική, η αριθμητική, η ιστορία, η φυσική είναι κι αυτές σχεδόν αριστούργημα.

Επιστρέφω όμως στα μυθιστορήματα, στα διηγήματα, στους μύθους. Η χαρά της ανάγνωσης ήταν, κάπου κάπου, στενοχώρια. Τι παράξενο ε; Μερικές φορές, οι ιστορίες ήταν λυπητερές, στα παραμύθια οι ήρωες περνούσαν τα πάνδεινα: ένα κοριτσάκι που πουλούσε σπίρτα πάγωσε μέσα στο χιόνι, ένα αγοράκι χάθηκε στο άγριο δάσος... Παρότι έκλαιγα γοερά, ήμουν ευχαριστημένη: ένιωθα «κάτι». Θέλω να πω, δεν μπορούμε να χαμογελάμε διαρκώς: οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι νιώθοντας, κάπου κάπου, λύπη, οίκτο, αγανάκτηση. Κυρίως όμως, γίνονται εκστατικά ευτυχισμένοι: δοκιμάστε να ζήσετε τη ζωή του αναγνώστη και θα με θυμηθείτε.

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ


Η Δήμητρα Μηλ. διαβάζει και σας προτείνει....ψάξε στην ομώνυμη ετικέτα παραπάνω στα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ....

Η Δήμητρα Μηλ. διαβάζει και σας προτείνει....ψάξε στην ομώνυμη ετικέτα παραπάνω στα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ....

ΕΚΕΒΙ

ΕΚΕΒΙ
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου

Cute Finding NemoCute Finding Nemo

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ


Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ν. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ...από τον Skipper

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ...από τον Skipper
τα 10 πιο αγαπημένα μου βιβλία που με ταξίδεψαν.....

να μην ξεχάσω να δανειστώ και να διαβάσω...

  • Ο Θεός των μικρών πραγμάτων, Arundhati Roy
  • Δυο φορές Έλληνας, Μένης Κουμανταρέας
  • Οδυσσέας, James Joyce
  • O μύθος του Σίσσυφου, Αλμπέρ Καμύ
  • Μεγάλες προσδοκίες
  • Ο θεός των μικρών πραγμάτων
  • Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
  • Μικρά Αγγλία, Καρυστιάνη
  • Σιντάρτα, Έρμαν Έσσε
  • Έρως, θέρος, πόλεμος, Ευγενία Φακίνου
  • Το μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης
  • Τα ρω του έρωτα, ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
  • 100 χρόνια μοναξιάς, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
  • Ο Αλχημιστής, Π. Κοέλο
  • Το όνομα του ρόδου, Ουμπέρτο Έκο
  • Ο κόσμος της σοφίας, Γκάαρντερ


Η γιορτή των ερωτευμένων πλησιάζει. Διαβάστε τα ερωτικά ποιήματα στην Ετικέτα "ΈΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ" και ψηφίστε το ερωτικό ποίημα που σας άρεσε περισσότερο(μπορείτε να επιλέξετε 1 ποιητή ή και περισσότερους)


ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις, ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις, φοιτᾷς δ’ ὑπερπόντιος ἐν τ’ ἀγρονόμοις αὐλαῖς· καὶ σ’ οὔτ’ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεὶς οὔθ’ ἀμερίων σὲ γ’ ἀνθρώπων. Ὁ δ’ ἔχων μέμηνεν.

Ρ. Μ. ΡΙΛΚΕ

Βγάλε τα μάτια μου: μπορώ να σε δω
Κλείσε τ’ αυτιά μου: μπορώ να σε γρικήσω
Και χωρίς πόδια μπορώ σ’ εσε να ρθω ,
Και δίχως στόμα μπορώ να σ’ εξορκίσω.
Σπάσε τα μπράτσα μου: θα σε κρατά η καρδιά μου
Πνίξε μου την καρδιά, μα το μυαλό μου θα χτυπά.
Κι αν ρίξεις στο μυαλό μου τη φωτιά,

Θα σε κρατώ μες το αίμα μου κλεισμένον.


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

… για να γεννηθείς εσύ,
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι’ αυτό έγινε ο κόσμος…




ΣΟΦΟΚΛΗΣ, Αντιγόνη, στ.523

" Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν. "

"Δε γεννήθηκα να μοιράζομαι το μίσος αλλά την αγάπη"