ΑΝΤΙ-ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού γεγονότος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Στις 21 Μαρτίου 1960 η αστυνομία Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ και αδιακρίτως φοιτητές στην πόλη Σάρπβιλ, κατά τη διάρκεια ειρηνικής διαδήλωσής τους κατά των νόμων του Απαρτχάιντ. Εκείνη την ημέρα έχασαν τη ζωή τους 70 νέοι.

Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος

Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος

Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος

Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος

Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε

Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ

Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός

Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος

Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε

Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος

Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος

Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο;

Ποίημα που προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006, γραμμένο από ένα παιδί από την Αφρική.

Πηγή: http://fakosgeorge.blogspot.com/2012/03/21.html 

" Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος .Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ... " 

Μπέρτολ Μπρεχτ 

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΕΜΙΓΚΡΕΔΕΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

Ένα απόγευμα ο γιος του Ρουμάνου

έχασε το κοτοπουλάκι του.

Χτύπησε όλες τις πόρτες.

Τα μεγάλα του μάτια,

καθώς το αναζητούσανε μάταια,

μου φάνηκαν χοάνες

που από μέσα τους

μπορούσε ο καθένας

να διακηρύξει

τ' ανθρώπινα δικαιώματα.

Πόσο μ' αρέσει

ν' ακούω τους ανθρώπους

ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ

και να μιλάνε ρουμάνικα...

Κι ένα βράδυ,

ενώ κοίταζα τα τοξωτά μπαλκόνια

του μαιευτηρίου της «Έλενας»,

άκουσα ήχο πιάνου.

Κάποιος απ' τους Ρουμάνους

έπαιζε από συνήθεια το ίδιο κομμάτι

και μεταμόρφωνε, πάλι, τους δήμιους

της Αμερικάνικης πρεσβείας,

τους μεταμόρφωνε, πάλι, σε χάδι.

Πόσο μ' αρέσει

ν' ακούω τους ανθρώπους

ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ

και να μιλάνε ρουμάνικα...

Ένα μεσημέρι, σκυφτή κι ανώνυμη,

μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους

μιας πολυκατοικίας,

τους άκουσα να μιλάνε ρουμάνικα.

Καθώς ανέβαινα με το ασανσέρ...

...να μιλάνε ρουμάνικα.

Και τότε τραγούδησα:

''Πόσο μ' αρέσει

ν' ακούω τους ανθρώπους

ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ

και να μιλάνε ρουμάνικα...''

Εμιγκρέδες της Ρουμανίας,

πιθανότητες ευτυχίας,

στην περιοχή της Αμερικάνικης πρεσβείας... 

ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ «ΞΕΝΟ»!

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε

και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ

τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...

μη με φωνάζεις «ξένο»

το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου

το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,

σαν τη φωτιά καίει

και η δική μου φωτιά.

Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;

Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα

και σ άλλο λαό γεννήθηκα

και άλλες θάλασσες γνώρισα

και απ'; αλλού σάλπαρα;

Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο

η ίδια εξάντληση

στην πλάτη μας βαραίνει,

αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό

μέσ' απ' του χρόνου τα σκοτάδια

από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί

κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει

όσοι διχάζουν

και σκοτώνουν το φτωχό,

αυτοί που κλέβουν

και μοιράζουν ψέμματα,

αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς

και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας

όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη

τη σκληρή: «ξένος».

λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη

που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.

Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός

σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»

αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,

πιο πέρα απ' το μίσος

ας φθάσει η ματιά σου,

ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.

Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ

Όχι, δεν είμαι «ξένος»!

΄Αγνωστος Μετανάστης               

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

 ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ 1950

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι

για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις

τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές

Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες

μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά

στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.

Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι

για να γκρεμίζει την αδικία.

Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,

ούτε στιγμή να ξεχαστείς.

Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.

Μια στιγμή αν ξεχαστείς,

αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται

στη δίνη του πολέμου,

έτσι και σταματήσεις

για μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα

θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.

Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις

για να ζήσουν οι άλλοι.

Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι

ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι

μπρος στα ντουφέκια!

«Στην κοιλάδα με τους ροδώνες» Νίκος Εγγονόπουλος

«Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»