Η ποιητική
γεωγραφία του Μπομπ Ντίλαν,
Του ΣΤΕΛΙΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΑΔΗ
Ότι και να
πεις για τον Μπομπ Ντίλαν, δεν τον εξαντλείς. Χιλιάδες άρθρα, βιβλία, μελέτες
και ταινίες καταπιάνονται εξονυχιστικά με κάθε λεπτομέρεια της ζωής του και
αναλύουν κάθε στίχο των τραγουδιών του, χωρίς τελικά να καλύπτουν όλα τα κενά.
Ο Ντίλαν έδωσε πολύ υλικό, αλλά λίγες επεξηγήσεις.
Στα νοήματα των τραγουδιών του δεν
αναφέρεται σχεδόν ποτέ. Ακόμα και στην αυτοβιογραφία του, άφησε πολλές πτυχές
της ζωής του απέξω. Και επειδή πάντα ήταν κλειστός στις κοινωνικές του σχέσεις
και εξαιρετικά αλληγορικός στην ποίησή του, οι ειδικοί ακόμα ψάχνονται.
Αναφέρεται συχνά σε πρόσωπα, αλλά και σε τόπους που συνδέονται με κάποια
ιστορία προσωπική ή έχουν κάποιο συμβολισμό, όχι πάντα ευδιάκριτο. Η Νέα Υόρκη
έχει προνομιακή θέση στα τραγούδια του, αλλά φτάνει έως τις πιο ακραίες γωνιές
της Αμερικής, χωρίς να λείπουν εντελώς μέρη του εξωτερικού (Ρώμη, Λονδίνο,
Τζαμάικα, Ταγγέρη κ.ά.). Το ερχόμενο Σάββατο τον περιμένουμε στο «Terra Vibe»
της Μαλακάσας. Εν τω μεταξύ, ας τον ακολουθήσουμε στους αληθινούς και
ποιητικούς τόπους των τραγουδιών του:
Στον άυλο
κόσμο
Τόνοι
μελανιού έχουν χυθεί για το σπουδαίο αλλά τόσο αλληγορικό «Desolation Row»
(1965). Είναι κάποιος τόπος έξω απ' τον τόπο όπου συμβαίνουν τα πάμπολλα
γεγονότα που αναφέρει ο Ντίλαν; Είναι κάτι σαν την κόλαση όπου συμβαίνουν
τρομακτικά πράγματα; Ή είναι απλώς μια κατάσταση του μυαλού στην οποία
βρίσκεται ο συγγραφέας και απ' αυτή τη θέση μπαίνει και βγαίνει στον υλικό
κόσμο; Έχει σχέση με το «Desolation Angels» του Τζακ Κέρουακ, του
συγγραφέα του κινήματος των μπίτνικς με τη μεγαλύτερη επιρροή;
Η αναφορά σ'
αυτούς που «πουλάνε καρτποστάλ από το κρέμασμα» (δημοφιλής πρακτική στα
λιντσαρίσματα των μαύρων, στον Νότο) και τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις
καταστολής που «ανήσυχα θέλουν κάπου να τις στείλουν», πώς κολλάνε με τη
χαρτορίχτρα και τον καλό Σαμαρείτη που ετοιμάζεται για το καρναβάλι; Και ο
Αϊνστάιν που είναι μεταμφιεσμένος σε Ρόμπιν Χουντ, ποιος είναι; Ή ο «Τιτανικός»
που σαλπάρει την αυγή; Τελικά, τι είναι το Desolation Row; Αφετηρία ή τέρμα;
Bob
Dylan Desolation Row
They're
selling postcards of the hanging
They're
painting the passports brown
The beauty
parlor is filled with sailors
The circus
is in town
Here comes
the blind commissioner
They've got
him in a trance
One hand is
tied to the tight-rope walker
The other is
in his pants
And the riot
squad they're restless
They need
somewhere to go
As Lady and
I look out tonight
From
Desolation Row
Cinderella,
she seems so easy
"It
takes one to know one," she smiles
And puts her
hands in her back pockets
Bette Davis
style
And in comes
Romeo, he's moaning
"You
Belong to Me I Believe"
And someone
says," You're in the wrong place, my friend
You better
leave"
And the only
sound that's left
After the
ambulances go
Is
Cinderella sweeping up
On
Desolation Row
Now the moon
is almost hidden
The stars
are beginning to hide
The
fortunetelling lady
Has even
taken all her things inside
All except
for Cain and Abel
And the
hunchback of Notre Dame
Everybody is
making love
Or else
expecting rain
And the Good
Samaritan, he's dressing
He's getting
ready for the show
He's going
to the carnival tonight
On
Desolation Row
Now Ophelia,
she's 'neath the window
For her I
feel so afraid
On her
twenty-second birthday
She already
is an old maid
To her,
death is quite romantic
She wears an
iron vest
Her
profession's her religion
Her sin is
her lifelessness
And though
her eyes are fixed upon
Noah's great
rainbow
She spends
her time peeking
Into
Desolation Row
Einstein,
disguised as Robin Hood
With his
memories in a trunk
Passed this
way an hour ago
With his
friend, a jealous monk
He looked so
immaculately frightful
As he bummed
a cigarette
Then he went
off sniffing drainpipes
And reciting
the alphabet
Now you
would not think to look at him
But he was
famous long ago
For playing
the electric violin
On
Desolation Row
Dr. Filth,
he keeps his world
Inside of a
leather cup
But all his
sexless patients
They're
trying to blow it up
Now his
nurse, some local loser
She's in
charge of the cyanide hole
And she also
keeps the cards that read
"Have
Mercy on His Soul"
They all
play on penny whistles
You can hear
them blow
If you lean
your head out far enough
From
Desolation Row
Across the
street they've nailed the curtains
They're
getting ready for the feast
The Phantom
of the Opera
A perfect
image of a priest
They're
spoonfeeding Casanova
To get him
to feel more assured
Then they'll
kill him with self-confidence
After
poisoning him with words
And the
Phantom's shouting to skinny girls
"Get
Outa Here If You Don't Know
Casanova is
just being punished for going
To
Desolation Row"
Now at
midnight all the agents
And the
superhuman crew
Come out and
round up everyone
That knows
more than they do
Then they
bring them to the factory
Where the
heart-attack machine
Is strapped
across their shoulders
And then the
kerosene
Is brought
down from the castles
By insurance
men who go
Check to see
that nobody is escaping
To
Desolation Row
Praise be to
Nero's Neptune
The Titanic
sails at dawn
And
everybody's shouting
"Which
Side Are You On?"
And Ezra
Pound and T. S. Eliot
Fighting in
the captain's tower
While
calypso singers laugh at them
And
fishermen hold flowers
Between the
windows of the sea
Where lovely
mermaids flow
And nobody
has to think too much
About
Desolation Row
Yes, I
received your letter yesterday
(About the
time the door knob broke)
When you
asked how I was doing
Was that
some kind of joke?
All these
people that you mention
Yes, I know
them, they're quite lame
I had to
rearrange their faces
And give
them all another name
Right now I
can't read too good
Don't send
me no more letters no
Not unless
you mail them
From
Desolation Row
This 10 minute film is a collage of music and imagery set down by two artists who lived 450 years apart in history. The unexpected union of these visionaries was a chance encounter late one night while perusing through an old book of engravings by the Flemish artist, Peter Bruegel the Elder while listening to the song "Desolation Row" by Bob Dylan. In an instant an uncanny collaboration was taking place. The wildly strange visual imagery of Bruegel was illustrating the equally bizarre lyrics of Dylan. They were in tandem. Yet neither medium violated the unique vision of the other. This unusual film captures this creative apparition through the use of marionettes, engravings and music.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου