Μια απίστευτη ιστορία μαζικής δολοφονίας δελφινιών καταγράφεται σε ντοκιμαντέρ και γίνεται ξανά επίκαιρη καθώς τις πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη η καθιερωμένη ετήσια πρακτική επαναλήφθηκε στο Ταϊτζί της Ιαπωνίας.
Κάθε χρόνο, 23.000 δελφίνια σφαγιάζονται με την κάλυψη της Ιαπωνικής κυβέρνησης εκ των οποίων περίπου 1.500 αιχμαλωτίζονται ή θανατώνονται κάθε χρόνο στο Ταϊτζί, όπου οι ψαράδες τα οδηγούν μέσα σε έναν κόλπο και τα μαχαιρώνουν μέχρι θανάτου.
Μια ομάδα ακτιβιστών, με τη βοήθεια του πρώην παρουσιαστή Ric O’Barry του πασίγνωστου «Φλίπερ, το Δελφίνι», εξοπλισμένοι με στρατιωτική τεχνολογία και χρησιμοποιώντας στρατιωτικές τακτικές επιχειρούν να αποκαλύψουν τη σφαγή - άγνωστη ακόμη και από τους ίδιους τους Ιάπωνες πολίτες.
Η σφαγή
Φύλακες περιπολούν την παραλία απαγορεύοντας την οποιαδήποτε φωτογράφιση ή καταγραφή. Ψαράδες στην πόλη Τaiji της Ιαπωνίας αιχμαλωτίζουν δελφίνια εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία τους στους ήχους και τα φέρνουν σε ερημικό όρμο. Τα πιο όμορφα επιλέγονται για πώληση σε τιμές που κυμαίνονται στις πολλές δεκάδες (ή και εκατοντάδες) χιλιάδες δολαρίων. Είναι τα δελφίνια που καταλήγουν σε πισίνες της Δύσης για να πραγματοποιήσουν σόου προς τέρψη των επισκεπτών. Τα υπόλοιπα, τα περιμένει η σφαγή και πώληση του κρέατος, πλούσιο σε περιεκτικότητα υδραργύρου κι έτσι ακατάλληλο προς βρώση. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί μεταξύ άλλων τις συνέπειες που έχει στην υγεία των ανυποψίαστων Ιαπώνων αυτή η κατανάλωση.
«Φλίππερ το δελφίνι»
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 60, ο Ric O’Barry ήταν ο πιο γνωστός εκπαιδευτής δελφινιών στον κόσμο και δούλευε στο πλατό της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Φλίπερ το δελφίνι». Καθημερινά, ο Barry έβαζε τα δελφίνια να δουλεύουν κι έκανε έτσι το τηλεοπτικό κοινό να χαμογελά.
Το 1970, ωστόσο, όλα άλλαξαν. Η σειρά είχε ολοκληρωθεί, κάποια από τα δελφίνια είχαν πουληθεί σε θιάσους, ενώ ένα από αυτά, η Κάθι, είχε περιοριστεί σε μια δεξαμενή στο Μiami Seaquarium. Ο Barry αισθανόταν τη θλίψη της, δεν είχε καθόλου αντιληφθεί όμως τη δύναμή της.
«Μια μέρα κολύμπησε στην αγκαλιά μου, με κοίταξε μέσα στα μάτια, πήρε μια ανάσα, βυθίστηκε στον πυθμένα και έμεινε εκεί. Προσπάθησα να την επαναφέρω αλλά ήταν αργά. Για τα δελφίνια, κάθε ανάσα είναι μια συνειδητή προσπάθεια - όχι όπως στους ανθρώπους, που γίνεται αντανακλαστικά - και η Κάθι επέλεξε να μην πάρει την επόμενη ανάσα», εξομολογείται ο Ric O’Barry με δάκρυα στα μάτια.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε «βρώμικος». Όρμισε στο γραφείο του διευθυντή ουρλιάζοντας: «Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί;».
Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, ο Ric O’Barry έχει αφιερώσει τη ζωή του στην κατεδάφιση της ίδιας βιομηχανίας που βοήθησε να χτιστεί, στην αφύπνιση των πολιτών του κόσμου ώστε να μπει ένα τέλος στην πρακτική της αιχμαλώτισης δελφινιών προς όφελος του ανθρώπου- είτε το όφελος αυτό ονομάζεται κέρδος, είτε φαγητό, είτε αναψυχή.
Η ταινία
Η ομάδα του Louie Psihoyos τον προσεγγίζει και αρχικά αποφασίζουν να κάνουν ένα περιγραφικό ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, η παντελής άρνηση των ιαπωνικών αρχών να συνεργαστούν μετατρέπει την ταινία σε θρίλερ. Εξελίσσεται σε παράλληλες θεματικές ενότητες. Προετοιμασίες για την κρυφή επιχείρηση καταγραφής της σφαγής δελφινιών εναλλάσσονται με την πολιτική καταγραφή της στάσης της Ιαπωνίας στους διεθνείς οργανισμούς, και την αδυναμία των τελευταίων να επιβάλλουν μια απαγόρευση αυτής της πρακτικής.
Η ταινία δεν έχει προβληθεί στην Ιαπωνία, εκτός από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τόκυο. Ο δήμαρχος του Taiji, Kazutaka Sangen, διαμαρτυρήθηκε για τη βράβευση με Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στα Όσκαρ.
«Νομίζω ότι είναι λυπηρό το γεγονός ότι η ταινία παρουσιάζει ως γεγονότα, υλικό που δεν έχει επιστημονική απόδειξη», δήλωσε ο ίδιος στο πρακτορείο ειδήσεων Reuters, ενώ υποστήριξε πως το κυνήγι είναι νόμιμο στην Ιαπωνία και ζήτησε στάση σεβασμού απέναντι στις παραδόσεις διαφορετικών πολιτισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου