Κάποτε ο εκδότης Βαλεντίνο
Μομπιάνι κυκλοφόρησε τον αφορισμό: « Ένας άνθρωπος που διαβάζει
αξίζει για δύο». Όταν το λέει ένας εκδότης, μπορούμε να το θεωρήσουμε μόνον σαν ένα επιτυχημένο σλόγκαν, εγώ
όμως νομίζω πως σημαίνει ότι η γραφή (και γενικότερα η γλώσσα)μακραίνει τη ζωή. Ήδη από
την εποχή που το ανθρώπινο γένος άρχισε να εκφέρει τους πρώτους ήχους με κάποιο
νόημα , οι οικογένειες και οι φυλές είχαν ανάγκη τους γέρους. Ίσως παλιότερα
ήταν άχρηστοι και τους πετούσαν στην άκρη όταν δεν μπορούσαν πια να πάνε για
κυνήγι. Με τη γλώσσα όμως οι γέροι μεταβλήθηκαν σε μνήμη του γένους: κάθονταν
στην σπηλιά, δίπλα στη φωτιά, και αφηγούνταν όσα είχαν συμβεί (ή φημολογούνταν
ότι συνέβησαν) πριν να γεννηθούν οι νέοι. Πριν από την καλλιέργεια αυτής της
συλλογικής μνήμης, ο άνθρωπος γεννιόταν χωρίς εμπειρίες, δεν προλάβαινε να τις
αποκτήσει και πέθαινε. Αργότερα, όμως, ένας νέος είκοσι χρονών, ήταν σαν να
είχε ζήσει πέντε χιλιάδες χρόνια. Τα γεγονότα που είχαν συμβεί πριν από αυτόν
και τα όσα είχαν μάθει οι γέροντες, μεταβάλλονταν σε τμήμα της μνήμης
του.
Σήμερα τα βιβλία είναι οι γέροι μας. Δεν το αντιλαμβανόμαστε, αλλά ο
πλούτος μας σε σύγκριση με έναν αναλφάβητο (ή με έναν εγγράμματο που
δε διαβάζει)είναι ότι εκείνος ζει και θα ζει μόνο με την δική του ζωή, ενώ
εμείς έχουμε ζήσει πάρα πολλές. Θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια μαζί με
τα παιδικά χρόνια του Προυστ, αφομοιώσαμε κάτι από τη σοφία του Σόλωνα, ταξιδεύουμε
το ταξίδι της ζωής και σκεφτόμαστε τον Οδυσσέα κι επαναλαμβάνουμε στον εαυτό
μας μαζί με το παραμύθι που μας είπε η γιαγιά, κι εκείνο που είχε αφηγηθεί η Σεχραζάτ.
ΑΣΚΗΣΕΙΣ
1. Ποια κοινά στοιχεία έχουν, σύμφωνα με το συγγραφέα, οι
γέροι στο παρελθόν με τα βιβλία σήμερα;
2. Ποια είναι η
θεματική περίοδος και ποια τα σχόλια της τελευταίας παραγράφου; Να δώσετε το περιεχόμενο αυτής της παραγράφου μ’ ένα σύντομο πλαγιότιτλο.
3. Να
γράψετε την περίληψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου