Ν. Εγγονόπουλος, «Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες που αγαπούμε»

«Αφού το θέλεις γυναίκα αρμονική κι ωραία/…πέσε στα χέρια μου και χάρισέ μου/ τη θλίψη του πράσινου βλέμματός σου/ τη βαθιά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου/ τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα στα μακριά μαλλιά σου/ τη σποδό του υπέροχου σώματός σου»!…Ν. Εγγονόπουλος, «Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες που αγαπούμε»!…“Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια/ έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες, όταν βρέχει/ με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας

μες στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθιά και τα κοσμούνε σα δάκρυα

σαν ακρογιάλια φωτεινά, σα ρόδια./ Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι

τα πάρκα τους ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας/ ειν’ τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων…/Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες/ στους καλαμιώνες τους τα φλογερά τα χείλη μας σφυρίζουν/ τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους…

Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες/ στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν

τα μακριά μαλλιά τους λάμπουνε τις νύχτες/ μες στις θερμές παλάμες τους κρατούνε

τη ζωή μας…/ τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης/ τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι…/ ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση/ κάθε δέντρο τους ειν’ κ’ ένα μήνυμα πάθους/ σαν μέσα σ’ αυτά τα δάση μας πλανέψουνε τα βήματά μας και χαθούμε/ τότες είναι ακριβώς που βρίσκουμε τον εαυτό μας και ζούμε/ κι όσο από μακριά ακούμε νάρχονται μπόρες/ ή και μας φέρνει ο άνεμος τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής/ ή τις φλογέρες του κινδύνου/ τίποτε δεν μπορεί πια να μας φοβίσει/ ως οι πυκνές οι φυλλωσιές ασφαλώς μας προστατεύουν/ μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι σα δάση./ Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σα λιμάνια/ μόνος σκοπός προορισμός των ωραίων καραβιών μας/ τα μάτια τους ειν’ οι κυματοθραύστες/ οι ώμοι τους ειν’ ο σηματοφόρος της χαράς/ οι μηροί τους σειρά αμφορείς στις προκυμαίες/ ειν’ τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες…/ Έχουν οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία/ κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε/ με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι/ στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι/ τίποτε δεν ειν’ πια δυνατό να μας κλονίσει/ με τα λευκά τους χέρια αυτές γύρω μας γαντζώνουν/ κι έρχονται όλοι οι λαοί, τα έθνη και μας προσκυνούνε/ φωνάζουν αθάνατο στους αιώνες τ’ όνομά μας/ γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε την μεταδίδουν και σε μας αυτή τη θεία τους ουσία ”!

(Ν. Εγγονόπουλος, Ποιήματα τ. β’, εκδ. Ίκαρος)