Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ της ΑΛΚΗΣ ΖΕΗ στο Εθνικό Θέατρο

Αύριο, 12 Δεκεμβρίου 2012  θα παρακολουθήσουμε στο Εθνικό Θέατρο την θεατρική παράσταση "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου". 

Δραματοποίηση: Σάββας Κυριακίδης -- Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά -- κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός
Κινησιολογία: Αμάλια Μπένετ
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βίντεο: Χρήστος Δήμας
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Στίχοι τραγουδιών Δημήτρης Ζαβρός, Νέβι Κανίνια
Βοηθός σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια

Διανομή (αλφαβητικά)

Έφη Γούση, Γιάννης Διαμαντής, Ανδρέας Κοντόπουλος, Κωστής Κορωναίος, Αννίτα Κούλη, Έλενα Μαρσίδου, Γιώργος Μάζης, Μιχάλης Μουλακάκης, Δημήτρης Πασσάς, 
Γρηγόρης Σταμούλης, Ελεάνα Στραβοδήμου, Μαρία Τσιμά


Το έργο διασκευάστηκε για το θέατρο από το ομώνυμο βιβλίο της Άλκης Ζέη. 
Ας γνωρίσουμε λίγο τη ζωή της...και το έργο της και ας την ακούσουμε να μας μιλάει...

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Είναι 27 Οκτωβρίου 1940. Ο Πέτρος είναι εννιά χρονών και είναι λυπημένος γιατί πέθανε το τριζόνι του. Η αδερφή του η Αντιγόνη θέλει να του δώσει το κουτί από το βραχιόλι της για να το θάψει. Ο Πέτρος θέλει να το βάλει στη χαραμάδα του δοκαριού. Δεν θα προλάβει. Ξημερώνει 28 Οκτωβρίου και ο Πέτρος ξυπνά από τις σειρήνες του πολέμου. Η ζωή του ανατρέπεται. Το σχολείο κλείνει, ο θείος Άγγελος φεύγει για τον πόλεμο, η μαμά του μετρά τα τρόφιμα στα ντουλάπια. Ο Πέτρος ζει τις πρώτες νίκες, την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, την κατοχή και την πείνα. Με τον Γιάννη και τον Σωτήρη διαδηλώνει, γράφει συνθήματα στους τοίχους, γνωρίζει τον Αχιλλέα και τη Δροσούλα, συμμετέχει στην αντίσταση. Κι εμείς παρακολουθούμε τον μεγάλο του αυτό περίπατο γεμάτο περιπέτειες, συναισθήματα, εμπειρίες και γνώσεις από τον Οκτώβριο του 1940 έως την απελευθέρωση της Αθήνας τον Οκτώβριο του 1944 που θα τον βρει στους δρόμους, «άντρα πια, δεκατριών χρονών»!

Η πορεία του Πέτρου, γεμάτη θαυμαστές περιπέτειες και οι δυσκολίες, στην Αθήνα της κατοχής αλλά και το θάρρος και η επινοητικότητά του, θα συναρπάσουν τους μικρούς θεατές καθώς στη σκηνή θα ζωντανέψει ένα έργο που έχει αγαπηθεί όσο λίγα από μικρούς και μεγάλους!

 Επισκεφθείτε τη σελίδα http://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip36/Default.html. Εκεί θα μπορέσετε να... ξεφυλλίσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο, ή να το ακούσετε από τον ηθοποιό Νίκο Κουρή. Στη συνέχεια αναζητήστε το στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας!

Απόσπασμα

Μόνο η μαμά έχει παραξενέψει και δεν τη νοιάζει για τις νίκες. Όλα τα βλέπει στενάχωρα, ακόμα και τα δελτάρια που στέλνει ο θείος Άγγελος εκείνη τα ερμηνεύει αλλιώτικα απ’ όλους τους άλλους. Στο τελευταίο που τους έστειλε από «κάπου στο μέτωπο», έγραφε: «Μου γράφετε πως στην Αθήνα έχει λιακάδες, εδώ έχει κρύο και χιόνια… μ’ ενοχλεί το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου…»

Αυτό το μεγάλο δάχτυλο ξεσήκωσε πολλές συζητήσεις, γύρω στο τραπέζι.

- Θα του είναι κοντές οι αρβύλες, αυτό είναι, έλεγε ο παππούς.

- Εγώ σας λέω πως έχει πάθει κρυοπάγημα, μιλούσε η μαμά, με την καινούρια λυπητερή φωνή της.

- Άκου, κρυοπάγημα! θύμωσε ο παππούς. Αυτοί είναι οπλισμένοι με μάλλινα ως το λαιμό. Δε βλέπεις τις φωτογραφίες στις εφημερίδες; Η πριγκίπισσα διάδοχου με τα ίδια της τα χέρια τα μοιράζει.

Η μαμά, όμως, επέμενε πως ο θείος Άγγελος δεν είναι κανένας μυγιάγγιχτος να παραπονιέται πως του πονάει το δάχτυλο, γιατί είναι μικρή η αρβύλα. Κι ακόμα, συνεχίζει νευριασμένη η μαμά, οι γυναίκες που στέκονται στην ουρά στον μπακάλη λέγανε πως φτάνουνε κάθε μέρα από το μέτωπο πλήθος τραυματίες με κρυοπαγήματα.

Ο Πέτρος κι ο παππούς δεν προφταίναν να φτιάχνουνε, με γαλάζιο και άσπρο χαρτί, σημαιούλες και να τις κρεμάνε στο μπαλκόνι σε κάθε καινούρια νίκη. Κι ο Πέτρος μάθαινε στον παππού όλα τα καινούρια τραγούδια, που σατιρίζανε τον Ντούτσε και τους Ιταλούς. Ο παππούς μισούσε τους Ιταλούς, γιατί, πριν πολλά χρόνια, κάποιος Ιταλός τον είχε κάνει τόπι στο ξύλο.

Ήτανε περιοδεία με το θίασο της Μεγάλης Αντιγόνης στην επαρχία. Μόλις είχε παντρευτεί τη γιαγιά, που ήτανε κόρη του ηλεκτρολόγου του θεάτρου. Είχανε πρεπμιέρα. Παίζανε την «Κυρία με τας Καμελίας». Όπως πάντα, όταν δεν υπήρχε μπούκα υποβολέα, ο παππούς είχε στηθεί άκρη άκρη στις κουίντες. Η Μεγάλη Αντιγόνη δεν μπορούσε να κάνει χωρίς τον παππού. Ποτέ της δε θυμόταν τα λόγια και πολλές φορές τα μπέρδευε με φράσεις από άλλο έργο. Ο παππούς ήξερε να της τα ψιθυρίζει τόσο μαστόρικα, που κανένας δεν το ‘παιρνε είδηση. Όταν λοιπόν βρισκόταν εκείνη στη σκηνή, ο παππούς δεν έιχε δικαίωμα, ούτε μια στιγμή, ν’ αποξεχαστεί. Άμα όμως το έργο ήτανε παιγμένο πολλές φορές, μπορούσε τότε εκείνος να ξεκουραστεί λιγάκι. Εκείνο το βράδυ έριξε κρυφά μια ματιά στην πλατεία να καμαρώσει τη γιαγιά που είχε βάλει τα καλά της και παρακολουθούσε στην πρώτη σειρά την παράσταση. Και τι να δει! Έναν άντρακλα καθισμένο στο πλάι της να τραβάει νευριασμένα. Δίνει λοιπόν μια ο παππούς, βγαίνει στη σκηνή, πηδάει στην πλατεία και αστράφτει ένα χαστούκι στο μαντράχαλο. Πετιέται κείνος ολόρθος και τότε κατάλαβε ο παππούς πως ήταν δυο μέτρα μπόι. Φυσικά, η παράσταση σταμάτησε, ο κόσμος φώναζε, κι ο ψηλέας – όπως έμαθε ο παππούς μετά, ήτανε ένας Ιταλός μηχανικός που εργαζότανε σε μια ξένη εταιρία που έχτιζε στην περιοχή μια γέφυρα – έκανε τον παππού του αλατιού και σταμάτησε μονάχα σαν είδε τη γιαγιά να λιποθυμάει στο κάθισμά της.

- Και δεν ήτανε που μ’ έδειρε, με είπε και σαλτιμπάγκο, αγαναχτούσε ο παππούς, κάθε φορά που διηγιότανε την ιστορία.

Γι’ αυτό λοιπόν, τώρα χαιρότανε που τις τρώγανε και οι Ιταλοί στο μέτωπο.

- Δεν μπορεί, έλεγε ο παππούς, κάποιος, κάποιος εγγονός ή κανένα ανίψι κείνου του κερατά θα τις τρώει στα πισινά από τα φανταράκια μας.

Κοντά στ’ άλλα, ο παππούς δεν κρατιότανε από τη χαρά του, γιατί έμαθε πως η Μεγάλη Αντιγόνη – παρ’ όλο που θα ‘τανε πια εξήντα τόσο χρονών – ντύθηκε ξανά τσολιαδάκι και τραγουδούσε σ’ ένα μεγάλο θέατρο για να εμψυχώνει τα μετόπισθεν.

- Θα με πας, Πετράκη, κούτσα κούτσα να τη δω στα παρασκήνια, έλεγε και λάμπανε τα μάτια του.

Σαν έπεσε το Αργυρόκαστρο, ο παππούς, η Αντιγόνη και ο Πέτρος είχανε σκοπό να τραγουδούνε το «Κορόιδο, Μουσολίνι», ίσαμε που να βραχνιάσουν. Τους σταμάτησε όμως η μαμά, που κρατούσε στην ανοιχτή παλάμη της δυο δαχτυλίδια. Είπε στην Αντιγόνη να τα πάει στην κυρία Λεβέντη. Είχε συνεννοηθεί μαζί της. Θα τ’ αγόραζε ο Εγγλέζος για τη Λέλα. Ο Πέτρος ένιωσε τόση απογοήτευση, που πήγαινε να κλάψει. Πήραμε το Αργυρόκαστρο, νικούσαμε τους Ιταλούς – ολόκληρη αυτοκρατορία – και τη μαμά ούτε που την ένοιαζε. Πουλούσε δαχτυλίδια κι ανησυχούσε για το μεγάλο δάχτυλο του θείου Άγγελου. Όταν γύριζε εκείνος νικητής, θα ντρεπότανε για την αδελφή του. Κι ακόμα, θυμάται ο Πέτρος με πιότερη ντροπή, πριν λίγες μέρες που χτυπούσανε καμπάνες για κάποια νίκη  - χωρίς ακόμα να έχει μαθευτεί για ποια – κι η μαμά έλειπε, είχε πάει κάπου και μόλις μπήκε στο σπίτι, ο Πέτρος κι ο μπαμπάς τη ρώτησαν αν είχε μάθει τι έγινε. Η μαμά, θαρρείς και δεν άκουσε τι τη ρώτησαν, είπε με επιθετικό ύφος στον πατέρα:

- Αφού δεν το αποφάσιζες εσύ, πήγα εγώ στον Κοντογιάννη. Θα μας δώσει επί πιστώσει έναν τενεκέ λάδι.

Ο μπαμπάς θύμωσε, είπε να μην ανακατεύεται στις δουλειές, του, κι η μαμά απάντησε, ακόμα πιο νευριασμένα, πως δε θα πεθάνουνε τα παιδιά στην πείνα. Είπανε κι άλλα πολλά, κι ο Πέτρος συλλογίστηκε πως, από τότε που άρχισε ο πόλεμος, η μαμά κι ο μπαμπάς μιλάνε ο ένας στον άλλον απότομα, θυμωμένα, κι η μαμά, κυρίως, είναι όλο έτοιμη για καβγά.

Κι όμως, ο Πέτρος έχει διαβάσει τόσες φορές στα μυθιστορήματα για γυναίκες που μόνο ηρωικές πράξεις κάνανε σ’ όλη τους τη ζωή. Ήξερε απέξω κι ανακατωτά για τη Θέκλα και κυρίως για την Αλεξία τότε, πριν πόσες εκατοντάδες χρόνια, τον καιρό του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, που παρίστανε τη βουβή και περνοδιάβαινε μέσα στον εχθρό και τον κατασκόπευε.

ΠΗΓΗ...http://paidiki-logotexnia.blogspot.gr

Δείτε τι είπε στο ελctv ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς για την παράσταση "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου" που παρουσιάζεται στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου