Γ. ΝΤΥΕΡ

Γ. ΝΤΥΕΡ
Θα ήθελα να ταξιδέψω όσο πιο μακριά μπορώ. Θα ήθελα να φτάσω τη χαρά που είναι στην ψυχή μου. Και ν΄αλλάξω τα σύνορα που ξέρω και να νιώσω τη σκέψη και το πνεύμα μου να ωριμάζουν. Θα ήθελα να ζήσω, να υπάρχω, ¨να είμαι". Και να ακούω τις αλήθειες μέσα μου.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Σπύρος Μανουσέλης Μεταξύ φύσεως και πολιτισμού (Τα σαθρά επιστημονικά θεμέλια του ρατσισμού 2)


Μάταια θα αναζητούσε κανείς τα «γονίδια» της ρατσιστικής συμπεριφοράς, αφού κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται ρατσιστής. Αντίθετα, όπως πρόθυμα θα επιβεβαίωναν οι απροκατάληπτοι γονείς και παιδαγωγοί, από την πιο τρυφερή ηλικία μας εκδηλώνουμε αυθόρμητα την έμφυτη περιέργεια και τη φυσική προδιάθεση να γνωρίσουμε τους «άλλους», όσους δηλαδή διαφέρουν εμφανώς από εμάς.

Η δυσπιστία και ο φόβος απέναντι στους «διαφορετικούς» συνανθρώπους μας εκδηλώνονται αργότερα ως συνέπεια της αγωγής και των, ενίοτε τραυματικών, εμπειριών που συσσωρεύονται κατά την κοινωνικοποίησή μας.

Πώς ωστόσο θα μπορούσαμε ή πώς θα έπρεπε να εξηγήσουμε τα τόσο διάχυτα σήμερα συναισθήματα φόβου ή δυσπιστίας απέναντι στους «άλλους»; Υπάρχει άραγε μια ικανοποιητική επιστημονική εξήγηση ή, ενδεχομένως, μια βιολογική ερμηνεία για το τσουνάμι ρατσιστικών αισθημάτων που εκδηλώνονται πλέον -μαζικά και απροκάλυπτα- όχι μόνο στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, στις σχολικές τάξεις, στους χώρους εργασίας, αλλά και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι;

Αν όντως, όπως έχει κατ' επανάληψη διαπιστωθεί, οι εκδηλώσεις του ρατσισμού εντείνονται σε περιόδους κοινωνικοοικονομικής κρίσης, τότε κάθε άλλο παρά αδιάφορο είναι να κατανοήσουμε πώς η σύγχρονη επιστημονική σκέψη επιχειρεί να «εξηγήσει» τη διαχρονική παρουσία αυτού του φαινομένου.

Κοινωνιοβιολογικές πανουργίες

Στο προηγούμενο άρθρο μας (βλ. «Ε» 21-05-11) εστιάσαμε το ενδιαφέρον μας στην ψευδοεπιστημονική έννοια των «ανθρώπινων φυλών» και στα ανύπαρκτα ανατομικά και γονιδιακά τεκμήρια που υποτίθεται ότι την επιβεβαιώνουν. Υποστηρίξαμε μάλιστα ότι η παντελής αδυναμία των ειδικών να καταλήξουν σε μια κοινά αποδεκτή ταξινόμηση των ανθρώπινων πληθυσμών υποδηλώνει σαφώς την ανυπαρξία διακριτών βιολογικά «φυλών» μέσα στο ενιαίο ανθρώπινο είδος.

Τα κοινά ανατομικά και νοητικά χαρακτηριστικά όλων των πλασμάτων που ανήκουν στο είδος μας (Homo sapiens) βασίζονται προφανώς στην κοινή γονιδιακή κληρονομιά που μοιραζόμαστε ως ανθρώπινα όντα. Και αυτή η κοινή γενετική κληρονομιά μας οφείλεται προφανώς στην κοινή βιολογική καταγωγή και εξέλιξη των ανθρώπινων γονιδιωμάτων.

Αν, ωστόσο, η ενότητα και η ισότητα όλων των ανθρώπινων όντων καθορίζονται αποκλειστικά από τα κοινά τους γονίδια, τότε πώς εξηγούνται η μεγάλη ποικιλομορφία του είδους μας, αλλά και η ουσιαστική μοναδικότητα κάθε μεμονωμένου ανθρώπινου όντος;
Η απάντηση σε αυτό το αποφασιστικό ερώτημα εξαρτάται από την αποκάλυψη των περίπλοκων σχέσεων ανάμεσα στα γονίδια και τη συμπεριφορά: πώς δηλαδή σε κάθε ζωντανό οργανισμό ο γονότυπος, δηλαδή το σύνολο των γονιδίων του, συνδιαμορφώνει μαζί με το περιβάλλον τον φαινότυπο, δηλαδή το σύνολο των ανατομικών και των συμπεριφορικών χαρακτηριστικών του οργανισμού.

Η ανακάλυψη των περίπλοκων εξελικτικών μηχανισμών, και ειδικότερα των βρόχων ανάδρασης που συνδέουν την έκφραση συγκεκριμένων γονιδίων με την κοινωνική συμπεριφορά κάθε οργανισμού, αποτέλεσε το στόχο ενός νέου, εξαιρετικά φιλόδοξου ερευνητικού προγράμματος που, μάλλον πρόωρα και προκλητικά, βαφτίστηκε «κοινωνιοβιολογία».

Από τη δεκαετία του 1970 οι κοινωνιοβιολόγοι, βασιζόμενοι στις μέχρι τότε κατακτήσεις της γενετικής των πληθυσμών και κυρίως στις καλά εδραιωμένες εξελικτικές θεωρίες της νέας σύνθεσης (νεοδαρβινισμός), πίστεψαν ότι διέθεταν επαρκή θεωρητικά και ερευνητικά εργαλεία για να πραγματοποιήσουν ένα νέο και αποφασιστικό βήμα: να εξηγήσουν με αυστηρά βιολογικούς όρους την πολύπλοκη κοινωνική συμπεριφορά σχεδόν όλων των έμβιων οργανισμών, από τα μυρμήγκια και τις μέλισσες μέχρι τους ανθρώπους!

Αν τα γονίδια συγκροτούν τα άτομα, αλληλεπιδρώντας τόσο μεταξύ τους όσο και με το περιβάλλον, και τα άτομα συγκροτούν τις κοινωνίες, τότε στα γονίδια και μόνο σε αυτά θα πρέπει, σε τελευταία ανάλυση, να αναζητήσουμε την εξήγηση της ανθρώπινης κοινωνικής συμπεριφοράς, όσο περίπλοκη κι αν μας φαίνεται!

Πρόκειται για έναν φαινομενικά άψογο, από λογικής απόψεως, συλλογισμό που ωστόσο υποκρύπτει μια σειρά από ουσιαστικές παρανοήσεις και επιστημονικά σφάλματα, αλλά και ορισμένα αυθαίρετα επιστημολογικά άλματα. Για παράδειγμα, ουδείς γνώριζε τότε (εξάλλου ούτε και σήμερα γνωρίζει!) πόσα ή ποια συγκεκριμένα γονίδια εμπλέκονται στην εκδήλωση συγκεκριμένων ανθρώπινων συμπεριφορών.

Επιπλέον, αν, όπως όλα δείχνουν, πίσω από κάθε ιδιαίτερη νοητική ή ψυχολογική μας ικανότητα κρύβεται ο μεγάλος ανθρώπινος εγκέφαλός μας, τότε πώς τα γονίδιά μας μπορούν να καθορίζουν τις δομές και τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας; Σε αυτό το ερώτημα κανένας κοινωνιοβιολόγος δεν ήταν, ούτε είναι ακόμη και σήμερα, σε θέση να απαντήσει. Και το χειρότερο, οι σχετικές έρευνες των νευροεπιστημών φαίνεται να διαψεύδουν οριστικά κάθε ελπίδα να εξηγήσουμε τη δομή και τη λειτουργία του εγκεφάλου μέσω της εξέλιξης των γονιδίων!

Πέρα από τα «εγωιστικά» γονίδια

Θα ήταν ωστόσο άδικο να καταδικάσει κανείς το σύνολο του κοινωνιοβιολογικού προγράμματος επειδή απέτυχε να εξηγήσει τις ιδιαιτερότητες της ανθρώπινης φύσης (βλ. ειδικό πλαίσιο). Σε πολλές άλλες περιπτώσεις οι έρευνες των κοινωνιοβιολόγων αποδείχτηκαν εξαιρετικά γόνιμες και κατάφεραν να ανανεώσουν σε σημαντικό βαθμό τις περιορισμένες γνώσεις μας σχετικά με τους βιολογικούς καθορισμούς της συμπεριφοράς διάφορων κοινωνικών ειδών.

Για παράδειγμα, οι πρωτοποριακές έρευνες των W.D. Hamilton, Ε.Ο. Wilson, R. Trivers, R. Alexander πρόσφεραν μια αρκετά ικανοποιητική εξελικτική εξήγηση της ακατανόητης μέχρι τότε αλτρουιστικής συμπεριφοράς αλλά και των περίπλοκων οικογενειακών σχέσεων γονέων-τέκνων στα διάφορα είδη κοινωνικών ζώων.

Στην πραγματικότητα αυτές οι έρευνες ανοίγουν το δρόμο για τη διαμόρφωση στο απώτερο μέλλον μιας νέας και συνθετικής βιοπολιτισμικής θεώρησης.

Στο πλαίσιο αυτής της θεώρησης οι επιμέρους εξελικτικές, γενετικές, νευροβιολογικές και κοινωνιοβιολογικές προσεγγίσεις ίσως καταφέρουν να συνδυαστούν ισότιμα και χωρίς προκαταλήψεις με τις κατακτήσεις των ανθρωπολογικών επιστημών. Μόνο τότε η επιστημονική σκέψη θα αρχίσει να διαφωτίζει το αίνιγμα της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας, η οποία είναι ταυτόχρονα βιολογική και πολιτισμική.


Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 28/05/2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου


Μάθηση χωρίς σκέψη είναι χαμένος κόπος. Σκέψη χωρίς μάθηση είναι κίνδυνος. Κομφούκιος
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Αγαπητά παιδιά,

Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω δυο-τρία πραγματάκια που έμαθα και που με έκαναν εκστατικά ευτυχισμένη. Σήμερα είμαι πολύ μεγάλη σε ηλικία: να φανταστείτε ότι ήμουν δέκα χρονών τον περασμένο αιώνα! Λοιπόν ακούστε:

Μερικοί άνθρωποι γίνονται ευτυχισμένοι κάνοντας εκδρομές και παίζοντας παιχνίδια, ενώ άλλοι χαίρονται με αγκαλίτσες και φιλάκια, με χορούς και με τραγούδια. Υπάρχουν αρκετοί που τους αρέσουν τα ωραία αντικείμενα. Όλα αυτά είναι σούπερ. Ωστόσο, αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από το να διαβάζω βιβλία. Όχι επειδή είμαι σπασίκλας και φύτουλας και όλ’ αυτά, αν και μπορείς να το πεις κι αυτό. Τα βιβλία είναι σαν ταξίδια και σαν παιχνίδια: διαβάζοντας πετάμε με μεγάλες φτερούγες σε τόπους μακρινούς, εξερευνάμε τις ζωές άλλων ανθρώπων, νιώθουμε αγαπούλες, συγκινήσεις· μέσα στις σελίδες βρίσκουμε εμπειρίες που μοιάζουν με τις δικές μας, ή, ακόμα καλύτερα, δεν μοιάζουν με τις δικές μας - είναι πιο καταπληκτικές! Θυμάμαι πως όταν διάβασα την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου ένιωσα ανακούφιση: αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, όχι μόνο θα επιζούσα αλλά θα περνούσα τέλεια. Τα βιβλία καθησύχασαν τους φόβους μου: κατάλαβα ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια κι ότι ποτέ δεν θα βαδίσω μόνη – τα βιβλία θα με συνοδεύουν σαν ζωντανά πλάσματα, θα με παρηγορούν και θα χαϊδεύουν την ψυχή μου. Τώρα που σας γράφω, θυμάμαι ότι συχνά η ψυχή μου ήταν ταραγμένη: είχα ένα σωρό προβλήματα στο σχολείο και στο σπίτι· ένιωθα αγωνία και, μια νύχτα, νομίζω πως είδα φάντασμα.

Όμως, θυμάμαι επίσης πως, όταν ήμουν παιδί σαν εσάς, η καλύτερη ώρα της μέρας ήταν όταν διάβαζα τα βιβλία που τότε ονομάζαμε «εξωσχολικά». Τα εξωσχολικά ήταν πιο αστεία και πιο συγκινητικά από τα σχολικά, πράγμα φυσικό εφόσον το βιβλίο της γραμματικής δεν είναι αστείο και συγκινητικό. Ωστόσο, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε συμπαθητικούς και γλυκούληδες δασκάλους, η γραμματική, η αριθμητική, η ιστορία, η φυσική είναι κι αυτές σχεδόν αριστούργημα.

Επιστρέφω όμως στα μυθιστορήματα, στα διηγήματα, στους μύθους. Η χαρά της ανάγνωσης ήταν, κάπου κάπου, στενοχώρια. Τι παράξενο ε; Μερικές φορές, οι ιστορίες ήταν λυπητερές, στα παραμύθια οι ήρωες περνούσαν τα πάνδεινα: ένα κοριτσάκι που πουλούσε σπίρτα πάγωσε μέσα στο χιόνι, ένα αγοράκι χάθηκε στο άγριο δάσος... Παρότι έκλαιγα γοερά, ήμουν ευχαριστημένη: ένιωθα «κάτι». Θέλω να πω, δεν μπορούμε να χαμογελάμε διαρκώς: οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι νιώθοντας, κάπου κάπου, λύπη, οίκτο, αγανάκτηση. Κυρίως όμως, γίνονται εκστατικά ευτυχισμένοι: δοκιμάστε να ζήσετε τη ζωή του αναγνώστη και θα με θυμηθείτε.

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ


Η Δήμητρα Μηλ. διαβάζει και σας προτείνει....ψάξε στην ομώνυμη ετικέτα παραπάνω στα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ....

Η Δήμητρα Μηλ. διαβάζει και σας προτείνει....ψάξε στην ομώνυμη ετικέτα παραπάνω στα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ....

ΕΚΕΒΙ

ΕΚΕΒΙ
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου

Cute Finding NemoCute Finding Nemo

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ


Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ν. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ...από τον Skipper

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ...από τον Skipper
τα 10 πιο αγαπημένα μου βιβλία που με ταξίδεψαν.....

να μην ξεχάσω να δανειστώ και να διαβάσω...

  • Ο Θεός των μικρών πραγμάτων, Arundhati Roy
  • Δυο φορές Έλληνας, Μένης Κουμανταρέας
  • Οδυσσέας, James Joyce
  • O μύθος του Σίσσυφου, Αλμπέρ Καμύ
  • Μεγάλες προσδοκίες
  • Ο θεός των μικρών πραγμάτων
  • Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
  • Μικρά Αγγλία, Καρυστιάνη
  • Σιντάρτα, Έρμαν Έσσε
  • Έρως, θέρος, πόλεμος, Ευγενία Φακίνου
  • Το μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης
  • Τα ρω του έρωτα, ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
  • 100 χρόνια μοναξιάς, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
  • Ο Αλχημιστής, Π. Κοέλο
  • Το όνομα του ρόδου, Ουμπέρτο Έκο
  • Ο κόσμος της σοφίας, Γκάαρντερ


Η γιορτή των ερωτευμένων πλησιάζει. Διαβάστε τα ερωτικά ποιήματα στην Ετικέτα "ΈΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ" και ψηφίστε το ερωτικό ποίημα που σας άρεσε περισσότερο(μπορείτε να επιλέξετε 1 ποιητή ή και περισσότερους)


ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις, ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις, φοιτᾷς δ’ ὑπερπόντιος ἐν τ’ ἀγρονόμοις αὐλαῖς· καὶ σ’ οὔτ’ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεὶς οὔθ’ ἀμερίων σὲ γ’ ἀνθρώπων. Ὁ δ’ ἔχων μέμηνεν.

Ρ. Μ. ΡΙΛΚΕ

Βγάλε τα μάτια μου: μπορώ να σε δω
Κλείσε τ’ αυτιά μου: μπορώ να σε γρικήσω
Και χωρίς πόδια μπορώ σ’ εσε να ρθω ,
Και δίχως στόμα μπορώ να σ’ εξορκίσω.
Σπάσε τα μπράτσα μου: θα σε κρατά η καρδιά μου
Πνίξε μου την καρδιά, μα το μυαλό μου θα χτυπά.
Κι αν ρίξεις στο μυαλό μου τη φωτιά,

Θα σε κρατώ μες το αίμα μου κλεισμένον.


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

… για να γεννηθείς εσύ,
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι’ αυτό έγινε ο κόσμος…




ΣΟΦΟΚΛΗΣ, Αντιγόνη, στ.523

" Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν. "

"Δε γεννήθηκα να μοιράζομαι το μίσος αλλά την αγάπη"